''Φίλη μου..ό,τι αξίζει κανείς στη ζωή του παίρνει στο τέλος!'', είπε σίγουρη η φίλη μου και έσβησε το τσιγάρο της με μπόλικη αυτοπεποίθηση. Κι όμως, δεν το βρήκα αξιόλογη παρηγοριά. Πάνε μήνες που το σκέφτομαι, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, καθώς πολλά αλλάζουν καθημερινά γύρω μου, αλλά γιατί ας πούμε είμαι ανήσυχο πνεύμα και στη ζωή μου μόνο λάθη κάνω...άνθρωπος είμαι!
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιες μεταβλητές, ποιες σταθερές, ποια τα μέτρα και σταθμά παίρνει το σύμπαν και κρίνει την τελική αξία μας. Ποια τα σφάλματα στην εξίσωση, με ποιο σκοπό μας δίνει ανάξια ή υπέρ της αξίας μας πράγματα και πως στο τέλος έναν έναν μας τακτοποιεί το κάρμα. Ίσως βασανίζομαι θεωρώντας τον εαυτό μου δίκαιο προς όλους, προσπαθώντας να πάρω σωστές αποφάσεις στη ζωή μου, αφού στο τέλος θα πάρω έτσι κι αλλιώς αυτό που αξίζω. Ίσως αν παραδοθούμε όλοι στο τώρα και στις πραγματικές μας επιθυμίες να πάρουμε πιο νωρίς αυτό που τελικά αξίζουμε. Αν αφήσουμε τα πρέπει των άλλων να ρουφάνε τα δικά μας ''θέλω'', τις υποτιθέμενες υποχωρήσεις, τις δειλίες και τις ντροπές στην απ'έξω, τότε ίσως να να πάρουμε πιο νωρίς αυτό που τελικά αξίζουμε. Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, τότε ίσως τελικά...όχι, όχι δε μπορεί!
''Δε μπορεί αυτά να καθορίζουν την αξία μας! Σίγουρα κάτι άλλο θα ναι ανώτερο των σκέψεων μας...'', παρασύρθηκα από τους σύντομους συνειρμούς μου. Πως κρίνουμε εμείς τόσο απλά τι αξίζει στον καθένα; Θεωρώ πως επιλέγουμε αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που καθησυχάζει τους άγριους φόβους μας ή ακόμη κι αυτό που τους ξυπνάει ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας, εθίζοντας μας στο λάθος...σε κάτι που δεν μας αξίζει! Αξίζουμε το λάθος, την ντροπή, την ικανοποίηση, την κάθε συνέπεια των πράξεων μας πολύ απλά γιατί είναι δική μας επιλογή. Προσπαθούμε καθημερινά για κάτι καλύτερο και ξεχνάμε να σταματήσουμε και να απολαύσουμε. Ταυτόχρονα αυτοτιμωρούμαστε περιμένοντας το θαύμα, θέλοντας να αποφύγουμε την τριβή, τον κόπο και τον πόνο.
''Έλα μωρέ, άπειρα είναι τα παραδείγματα! Τι θες να μας πεις; Ο τάδε δεν άξιζε να μείνει με τη τάδε; Η τάδε δεν άξιζε να πάθει το τάδε; Να και η τέτοια που είναι πολύ καλή για τον άλλο, να μου το θυμηθείς θα τον παρατήσει!''. ''Η ζωή μας πετάει λεμόνια, μας πετάει ευκαιρίες, μας πετάει ανθρώπους και το αν θα κάνω λεμονάδα, αν θα κρίνω σωστά τις ευκαιρίες και τους ανθρώπους είναι δική μου επιλογή. Κι αν εγώ δεν αξίζω σε κάποιον ή για κάτι, που όμως κόπιασα και κέρδισα;''. Μια γκριμάτσα απόλυτης αμφισβήτησης με έκανε να σωπάσω.
Θυμώνω με όλους μας. Ζούμε με αναμνήσεις, φτιάχνοντας πατρόν για τις επόμενες. Ποτέ κανείς δε θα βρει αυτό που αξίζει!