ΕΝΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

Θα περάσει κι αυτό... έτσι μου είπαν οι άλλοι
έτσι θα πιστεύω τώρα
όχι στα σύνορά μου, αυτά που νόμιζα πως είχα για χαλινάρια
αυτά τώρα γίνανε σύνορα της ανυπαρξίας...

ανυπαρξία που γλύφει τα κόκαλά μου - παραλύω

Είναι πολύ καλή μου φίλη, δίπλα μου τις στιγμές που δεν την χρειάζομαι
λέει πως ζωγραφίζει κιόλας, να την έβλεπες κάτι μουτζούρες που κάνει...
αλλά της πάει μιας ψυχής η μουτζούρα
έτσι ξάσπρες και λαμπερές όταν είναι, κανείς δεν τις εκτιμά
και για τον παράδεισο όλα ένα ψέμα. Μου το πε εμένα η φίλη μου που χει κονέ στην κόλαση... 

Αν ποτέ την παραμελώ, δε μου κρατάει μούτρα γιατί με ξέρει
ξέρει πως είμαι πλασμένη για ταξίδια, πως μ αρέσει να χάνομαι σε γκρεμισμένους ναούς
είναι όλοι τους ξεχωριστοί. Κάθε ναός και νέος θεός...
είδα θεούς υπερπροστατευτικούς. Άλλους που  δε σου δίνουν σημασία, σε καρφώνουν στο βωμό της θυσίας!
Είχα  ανάγκη να τους πιστέψω όλους κι όλοι τους είχαν ανάγκη να με προδώσουν... 

Τις μισώ αυτές τις μέρες που παραμιλά η καρδιά μου,
δε νιώθει. Σαπίζει τα παρακλάδια του κορμιού μου
φλυαρεί άσκοπα πίνοντας το αίμα μου αδιάκοπα. Μετά το φτύνει στο κενό
δε με πάει μπροστά, δε με πάει πίσω!
Μόνο όταν έχει υγρασία και η μοναξιά στάζει απ τα ντουβάρια
τις άλλες μέρες ησυχάζει στο κλουβί της, συνεργάζεται...

Ίσως έχουν δίκιο οι άλλοι...